Door een slordige 34e zet komt zwart in een nadelig eindspel terecht. Wit neemt haar beste kansen steeds waar tot aan zet 54. 27-21 (beter is 49-43). Na 56. 49-32 kan zwart een strategische remise bereiken door 14-19, 24-30 en 15x33. Het blijft echter allemaal binnen de remisegrenzen tot 61... 4-15?, waarna het definitief uit is.

56. ... 14-19 57. 32x14 24-30 58. 35x24 15x33
De strategische remise die Eddie aangeeft (het vier-om-twee-eindspel met drie schrijven achter de trictrac) staat bij mijn weten niet bekend als standaardremise. In het boek Eindspelkunst van Gerrit de Bruijn wordt Frank Teer geciteerd: "In de literatuur is er helemaal geen aandacht voor dit eindspel. Vreemd, want het is niet vanzelfsprekend."

In principe zijn er twee benaderingen voor de minderheidspartij:
1) oprukken met de schijf om te kunnen promoveren wanneer zijn dam van de trictrac wordt verjaagd. Veld 25 is daarvoor ver genoeg (en in bepaalde situaties veld 20 al).
2) de schijf in het achterveld houden om de vangstelling te frustreren. Hier is 18 het uiterste veld met het idee: . 1. ... 18-22 2. 27x18 33-29 3. 18-13 29-12, een  verrassende wending die op het NK 2010 in gespiegelde positie werd gemist door Ron Heusdens tegen Auke Scholma: https://toernooibase.kndb.nl/opvraag/applet.php?kl=23&Id=1686&r=11&jr=10&wed=254458&view=

Ik snap dus wel dat Tamara de variant van Eddie niet helemaal vertrouwde, maar het is me een raadsel waarom ze een zet eerder niet 55. ... 24-30 56. 35x24 15x33 deed. Met schijf 10 voor plan 1 (de doorbraak) en tegelijk schijf 3 voor plan 2 (rommelen bij de vangstelling) is het snel in te zien dat wit nergens meer komt.