Aangewezen is het brutale:

26. 34-29 23x34 27. 39x30 25x34 28. 40x29

(14-19 45-40 19x30 29-23 18x29 27-22 17x28 26-21 16x27 31x35 ==)

17-21 29. 26x17 12x32 30. 37x28 14-19 31. 45-40 19x30 32. 40-35

(18-22 28x17 11x22 35x24 22-27 31x22 13-18 22x13 8x30 43-39 met licht, maar onvoldoende, voordeel voor zwart)

10-14 33. 35x24 14-19 34. 28-23 19x28 35. 43-39

(of ook: 41-37 28-33 37-32 33x42 48x37 ==)

08-12 36. 31-27 ≈≈

en wit heeft minimaal voldoende compensatie.

De reddende varianten van Kees heeft Ton Sijbrands over het hoofd gezien. In het toernooiboek schrijft hij: "Want als ik mij niet vergis, is het uitgerekend in die manoeuvre 25. 34-30 25x34 26. 39x30 dat wits laatste (overigens geringe) overlevingskans schuilt! Na zijn volgende zet (25.44-40?), hoe logisch die er op het eerste gezicht ook moge uitzien, verliest hij namelijk geforceerd."

Hanco, al proef ik in de tekst  "Want als ik mij niet vergis..." wel een slag om de arm.

Hoe meer van dit soort vergissingen worden gevonden, Kees, hoe verder weg de publicatie van het eerste deel van Ton's automonografie. Laten we ons dus maar zoveel mogelijk inhouden. ;-)