naar verluid; zwart heeft na het schijfverlies in de opening zijn tijd laten oplopen, zodat wit het idee had dat hij hem altijd had (schijf meer en tijdnood zwart). Psychologisch werkte dit, zwart pakte toch een punt.

Ik hoor zoveel over de omikronvariant, kan iemand me die uitleggen?

De deltavariant heb ik inmiddels onder de knie.

Het is zaak om altijd rustig te blijven ongeacht wat de tegenstander allemaal uitspookt. Je moet je zeker niet rijk rekenen als de tegenstander nog wat compensatie heeft bijvoorbeeld. Dat de ander een groot gedeelte van zijn tijd verbruikt is alleen maar mooi maar geen garantie voor de winst.

Als de zwartspeler normaal gedaan had na het schijfverlies had hij misschien nog wel gewonnen! Hij schoot zichzelf in de voet.

Het Leclair-verhaal is al heel vaak beschreven en gebloemleesd. Andreiko stond bekend voor zijn psychologische oorlogsvoering. Ik meen ergens gelezen te hebben dat hij zelfs de Amerikaan remise voorstelde met een blik die uit liet stralen dat het aanpakken was of afzien. Die weigerde uiteraard maar werd zo zenuwachtig dat hij positioneel weggedrukt werd. Ik geloof dat het Lambert-Jan Koops was die een keertje schreef over het middenspel dat zwart zo goed stond maar het niet rond kreeg. Hoe kwam dat toch? O ja zwart stond een schijf achter... Overigens probeerde Andreiko hetzelfde tegen Ton Sijbrands in zijn 2de matchpartij om het WK 1973. In het boek staat de volgende anekdote: "Op dit moment realiseerde Andreiko zich welke verwoesting hij was voor zichzelf aan te richten. Hij had tot op dit moment slechts een kleine dertig minuten bedenktijd gebruikt, voor zijn volgende zet trok hij ruim anderhalf uur uit met het gevolg dat er voor de resterende zetten niet meer dan 4 à 3 minuten overbleef. In feite paste Andreiko daarmee dezelfde tactiek toe die er in zijn partij tegen de inmiddels overleden Amerikaan Leclair uit het Brintatoernooi 1967 vermoedelijk toe bijgedragen dat hij een stelling met een schijf minder nog in remise wist om te zetten maar het zou van een zekere naïviteit getuigen te veronderstellen dat deze tactiek ook hier, tegen een ongeveer gelijkwaardige tegenstander, vruchten zou kunnen afwerpen. Integendeel: ik geloof juist dat Andreiko met zichzelf in tijdnood te manipuleren zijn toch al zeer geringe remisekansen alleen nog maar aanzienlijk verkleint. Vooral met het oog op de positionele compensatie waarover wit na de gehele afwikkeling ontegenzeggelijk beschikt, was het verstandiger geweest de partij 'normaal' voort te zetten."

Koops heeft hier inderdaad over geschreven. Het is zelfs de partij waarmee hij begint in het boek "Achterstand". Hij laat zich hier trouwens positief uit over beide spelers ;)

R.C. Keller en Herman de Jongh in Het Damspel van juli/augustus 1967: 





 

Misschien zijn G. Leclair en Jerry Leclair toch éénendezelfde. Op bovenstaande foto uit Het Damspel lijkt G. Leclair in ieder geval meer op Jerry Leclair van Toernooibase dan op de foto van zijn partij tegen Deslauriers, RDG 1967.