De Roermondse dammers hebben Willem van Rooy door de jaren heen leren kennen als een zeer gedreven dammer. Willem werd geboren in het westen des lands (in de haaggggg, zoals hij dat zelf in het lokale dialekt placht te zeggen). Hij was een meer dan verdienstelijk dammer. Hij was vele jaren lid van het befaamde Residentie DamGenootschap, kortweg RDG genoemd. Clubgenoten van hem waren o.a. Aad Ivens, vele jaren bestuurder bij KNDB en FMJD en o.a. bekend van zijn historische boekwerkjes over de geschiedenis van het dammen in Nederland. Ook Freek Gordijn, ooit kampioen van Nederland, was een van zijn teamgenoten. Voor deze beide personen had Willen diepe bewondering, als dammer maar vooral als mens.

Om den brode verkaste Willem in de jaren zestig naar Roermond. Een van de eerste dingen die hem opviel was, hoe kan het anders, het gemis van een damclub. Daar moest iets aan gedaan worden, zo vond hij en hij zocht en vond contact met het toenmalige dagblad de Maas- en Roerbode. Willem werd redacteur van een nieuwe damrubriek, en naast inspirerende onderwerpen over de techniek van het dammen, besteedde hij ook regelmatig aandacht aan het doen van oproepen aan dammers in Midden-Limburg om zich met hem in verbinding te stellen in een poging tot een damclub in Roermond te komen. De oproepen waren jarenlang vergeefs, bijna vruchteloos.

Pas in het voorjaar van 1967 leverden de oproepen iets tastbaars op: er werd in Roermond een open damkampioenschap van Roermond georganiseerd. Een twintigtal dammers deed aan dit toernooi mee. Tot de deelnemers behoorden Hans Rutjens, Harry van Gils, Piet Jeurissen, vader Hernaamt. In de jeugdgroep streden enkele dammers uit Maasbracht (een van hen zou ooit het secretariaat van de PLDB een aantal jaren bestieren) en ene Peter Hernaamt. Het jaar daarna kwam er een vervolg, maar toen stokte de titelreeks.

Toch kwam er ook een damclub, zij het niet in Roermond, maar in een van de buurdorpjes waar dat groepje jeugdigen, toevallig deelnemers aan het kampioenschap van Roermond, zelf tot de oprichting van een jeugddamclub overging en aansluiting zocht bij de LDB. Dat deed Willem pijn: in een gat in de buurt van de grote stad lukte iets wat in de stad zelf maar niet van de grond kwam.

Enkele jaren later, Willem was er de man niet naar om de strijd op te geven, kende de Limburgse dambond een hausse in Midden-Limburg: de oprichting van damclubs in Maasbracht en Posterholt, en de aansluiting van de reeds langer bestaande damclubs uit Venlo en Venray bij de Limburgse dambond, werd kompleet gemaakt door de oprichting van een kleine damclub in Roermond: DSR, staand voor Damclub Swalmen Roermond. Helaas hield deze opleving van het dammen in Midden-Limburg niet lang stand. DSR was de eerste die de strijd moest opgeven. We schrijven intussen ergens rond 1975.

De hoop op een succesvolle damclub had Willem zo niet opgegeven, dan toch minimaal op een laag pitje gezet.

Totdat op die dag in het voorjaar van 1982 een groepje damlustigen elkaar als vanuit het niets vond: in het Trefcentrum Donderie werd een damclub opgericht die genoemd werd naar de wijk Donderberg. Geïnspireerd door Harry van Gils (die de eerste voorzitter werd) en Wiel Okrogelnik (net vanuit Breda naar Limburg verhuisd) kwam er een heuse vereniging. Peter Hernaamt werd de eerste penningmeester. De club was meteen bij de oprichting al goed voor zo’n 15 leden, een aantal dat in de hoogtijdagen, zo rond 1987, zou aangroeien tot 26 leden. Willem vond in die club de bekroning van zijn vele inspanningen en het deed hem zichtbaar genoegen dat deze club wel bestaansrecht bleek te hebben. De structuur van de club zat goed in elkaar, de mensen waren uiterst actief, en wat heel belangrijk was, er was geen onderlinge naijver. Willem van Rooy werd op zijn 72e de allereerste clubkampioen van de piepjonge vereniging. Vele jaren heeft hij mogen genieten van de successen van wat hij toch als zijn vereniging beschouwde. Toen de club een keer op zijn verjaardag een wedstrijd voor de bondscompetitie mocht spelen, kwam Willems verjaardag op de tweede plaats: ’ik ben vanavond ook nog jarig’ was zijn simpele reactie. Willem was uiterst gedreven, wilde altijd winnen. Dat leverde wel eens spanningen op wanneer er een belangstellende potentiële dammer het clublokaal binnenwandelde. Willem had er geen oog voor dat die potentiële klant een nieuw lid zou kunnen worden. Nee, als die in een Haarlemmer donderde, dan was dat diens probleem. Een jammerlijke misgreep.

Clubkampioen zou Willem daarna nooit meer worden, maar tot op hoge leeftijd bleef hij een gevaarlijke tegenstander. Pas na zijn tachtigste verjaardag gaf hij een beetje krimp. Toen pas konden de mensen van de tweede garnituur wel eens een punt tegen hem pakken, maar dan nog moest je van goede huize komen om het zover te brengen.

Willem werd, niet ten onrechte, bij het vijfjarig bestaan van de vereniging door de leden beloond met het erelidmaatschap. Grote trots was zijn deel.
Op 9 juni 1994 overleed Willem op 83-jarige leeftijd in Roermond.