Geplaatst op de website van Raes Damclub Maastricht:

Donderdag 4 November is in Maastricht Cees Krottje op 101 jarige leeftijd overleden. Uiteindelijk was Cees de laatste weken aan het eind van zijn krachten en bleek hij niet ontsterfelijk te zijn.
 

Halverwege de vorige eeuw verhuisde Kees van Friesland naar Maastricht om daar zijn carriere bij de politie voort te zetten. Hij was daar zeer geliefd bij het personeel en met name ons lid Ber ten Haaf was Kees dankbaar omdat Kees de mentor van Ber was toen hij daar als jonge rechercheur werkte.

Voor de club heeft Kees diverse bestuursfuncties bekleed. Kees had moeilijke tijden toen zijn vrouw ziek werd en hij het clubbezoek noodgedwongen moest beperken tot 1 uurtje. Nadat zijn vrouw overleden was naam Kees vrij snel de draad weer op. Hij was op de clubavond tot de laatste man en als zijn partij niet eens een keer de langstdurende was ging hij biljarten in het cafe. Ook dronk hij een glaasje witte wijn en wij waren bang dat de politie hem een keer zou betrappen.

Ook bij het vervoer naar teamwedstrijden speelde Kees een grote rol. Pal voor zijn huis was het vertrekpunt. Kees was nooit beroerd om te rijden maar toen hij 90 was wist het bestuur hem de chaffeursrol onopgemerkt te ontfutselen.

Zelfs toen Kees niet meer in teamwedstrijden hoefde te spelen kwam hij zaterdag graag naar de dammiddag en hielp bij het schoonmaken van tafels,  opzetten van de borden en heel belangrijk, als de uitgespeelde spelers hun partij in het cafe gingen analyseren ruimde hij de schijven, borden en klokken op. Alle jonge gasten (in Kees zijn ogen) van 30,40 of 50 jaar hadden respect voor Kees zijn handelen en onvoorwaardelijke clubliefde. Ook onze Vlaamse en Waalse Belgen lieten dat ook met gebaren duidelijk weten. Na gedane arbeid kreeg Kees van hun ook een kopje koffie als zij zelf hun overwinning vierden of wanneer een verliespartij gezamelijk een plaats moest krijgen.

Als dammer was Kees een taaie speler, moeilijk te verslaan en hij lokte uit dat jonge tegenstanders hem gingen onderschatten. Tergend langzaam nam hij al ruilend een combinatieve kansrijke stand in en op het moment dat zijn tegenstander dacht dat hem niets kon gebeuren speelde hij op combinaties die vaak begonnen met het geven van een dam die dan als projectiel voor een tegencombinatie diende.

Als het eens gebeurde dat Cees in een combinatie liep dan slaakte hij luidkeels een krachtige term die iedereen een beetje moest doen lachen en niemand van hem verwachtte en in een kerk een doodzonde zou zijn. Daarna was Kees een sportief verliezer, hij feliciteerde zijn tegenstander en bood hem een drankje aan.

Kees was wel uit Friesland verhuisd maar Friesland was niet uit zijn hart verdwenen. Graag praatte hij over de 11 stedentochten, een enkel graadje vorst in een enkele nacht wakkerde zijn 11 stedenkoorts aan. Bij de politie in Maastricht was hij ook verantwoordelijk om vast te stellen waar er veilig geschaatst mocht worden, hij was Maastrichts rayonhoofd. Hij volgde met name de Friese voetbalclubs Cambuur en Heerenveen. Hij was apetrots dat hij op zijn 100e verjaardag een kaart had gekregen van Foppe de Haan. Met zijn Friese clubgenoot Haije sprak hij altijd Fries en ze speelden onderling  om limburgs Fries kampioenschap. Ook in het verzorgingshuis hebben ze nog vele wedstrijden gespeeld. Wanneer Kees verjaardag had ging de clubavond in zijn geheel naar het verzorgingshuis. Oud leden kwamen dan ook nog dammen en zelfs mensen uit Roermond kwamen vooral om sympathie jegens Kees. 

Nu Kees er niet meer is zullen alle leden van onze vereniging hem gaan missen. We wensen zijn familie alle sterkte toe, hij was een aimabele man die een rijk, waardevol en lang leven , lang in goede gezondheid heeft gehad. Moge hij rusten in vrede.