Het eindspel uit deze partij staat bij eindspelkenners ook bekend als het eindspel Shchegolev - Verkhovykh 

Dit was een zeer boeiende partij.

33. ... 19-23 34. 31-26

19-23 ziet er hier wel sterk uit op het eerste gezicht. Ik denk dat zwart na 31-26 echter al een vervelende zet moet spelen. Daarom toch maar de partijzet.

Bij nader inzien denk ik dat 33.19-23 toch wel sterk is. Na 34.31-26 is 9-13 een kleine verzwakking maar de aaanval van zwart lijkt dreigender dan die van wit.

35. ... 12-17

En als ik het goed heb onthouden, is 12-17 hier de aangewezen zet voor zwart in deze bekende theoretische stelling.

Wat het eindspel betreft: Deze staat in Moser: strategie der honderd velden, "Teorija i praktika mezjdoenarodnych Sjasjek" van Buzinskij,E. (Edvard) en  Shaus,J. (Jakov) en "Barski". Ik heb daar de naam P.N. Faure (1933) bij staan maar het is goed mogelijk dat er nog vroegere bronnen bestaan gezien zij een belangrijke rol had kunnen spelen bij de partij Van Dartelen - Keller NK 1924. Maar voorlopig even houden op P.N. Faure? Deze geeft in 'Het Damspel' van 1933 pp. 194-195, naast een hoop remisevarianten, ook winst aan die afgetoetst werd "aan de praktijk door bekende Amsterdamsche eindspelkenners te laten tegenspelen." 

Ook Wiersma blijkt dit eindspel op het bord gehad te hebben, maar dan als verliezer tegen Gil Salomé in de nationale competitie op 27-11-1993. Opvallend is dat Wiersma al in de fout gaat op het moment dat het eindspel nog moet beginnen. Na 68. ... 17-22 moet wit nog bewijzen dat hij het eindspel kent:
 http://www.turbodambase.nl/tdambase_game_view.php?gameid=152444

In het Leidsch Dagblad is de partij Salomé-Wiersma geanalyseerd door Ton de Haas:
 https://leiden.courant.nu/issue/LD/1993-12-17/edition/0/page/34?query= en op het damforum door Tjalling Goedemoed onder zijn alter ego Kosmos:
 http://laatste.info/bb3/viewtopic.php?t=966

82. 23-18 17-33 83. 18-27 33-39 84. 27-36 39-17 85. 36-13 17-50 86. 25-20 50-28 87. 13-27 28-17 88. 20-14 17-28 89. 14-10 28x05 90. 15-10 05x21 91. 16x27 Faure Eindspel 1933

Leerzaam eindspel, dank! 

Piet van Dartelen - R.C. Keller 2-0 (NK 1924)
https://toernooibase.kndb.nl/opvraag/applet.php?taal=&kl=23&Id=496&r=11&jr=0&wed=71724 

Het eindspel is overigens bijoplosbaar. Als de witte dam op de lijn 4/36 staat, heeft zwart 3 velden om 25-20 tegen te gaan: 17, 33 en 39. Wit kan hem ook als volgt van die velden verjagen:
82. 23-18 17-33 83. 18-27 33-39 84. 27-31 (Faure speelt hier 27-36) 39-33 85. 31-18 zwart kan nu niet terug naar 39 en moet dus wel 33-17 spelen. 86. 18-13 waarmee we weer in de Faure-oplossing zijn aangekomen. Zwart moet 17 verlaten, kan niet naar 33 en 39 en kan 25-20 dus niet meer verhinderen.
Persoonlijk vind ik deze oplossing eleganter, maar dat is een kwestie van smaak. De Faure-oplossing kost weer een zet minder.

Het is een pittig vier om twee eindspel vind ik!

De moeilijk heid wat betreft het eindspel van Clerc en Wesselink zit er volgens mij in dat zwart schijf 26 naar veld 16 kon dwingen. Had wit de schijf op 21 kunnen laten hangen dan lijkt het veel eenvoudiger om te winnen.

77. ... 07-11 78. 49-40 11-28 79. 40-45 28-50 80. 21-16

Hier zou wit dan nog 21-16 kunnen doen op het laatst. Daardoor kan wit snel op 2e dam komen.

Na de 90e zet van zwart staat voor de derde keer dezelfde stand op het bord, met dezelfde speler aan zet.

Dat klopt Rob en Wieger claimde destijds ook de remise maar deze werd niet gehonoreerd omdat hij volgens het reglement eerst de remise had moeten claimen en dan pas de zet had mogen spelen. Ik weet niet of het reglement nog steeds op deze manier in elkaar zit maar de partij ging gewoon door. Mijn vrouw Ewa heeft dit meegemaakt tegen Daniel Keller in 2002 door ook in een gewonnen stand, drie keer dezelfde stand op het bord te brengen en Daniel haalde toen de arbiter erbij, zei toen welke zet hij ging spelen en claimde vervolgens remise omdat hij hierdoor drie keer dezelfde stand op het bord ging brengen en pas dan speeld hij de zet. Hij was dus heel goed op de hoogte van het toenmalige reglement.