Een hoogtepunt uit Van IJzendoorns analyse is een fragment dat kan ontstaan na
36. 29-24 14-19 37. 34-30 23-29 38. 24-20 29x38 39. 20-14 19x10 40. 47-42 38x47 41. 30-24 47x20 42. 25x03 27-32
Van IJzendoorn: "Wat ik absoluut geniaal vind, is hoe zwart zich na
43. 03-25
verdedigt:
32-37 44. 39-34
Zwart kan nu op briljante wijze naar remise combineren met
04-09!! 45. 25x03 22-27 46. 15x04 18-23 47. 04x42 23-29 48. 34x32 12-18 49. 03x21 16x47 =".

Zit ik er heel erg naast als ik denk dat een beetje problemist deze positie relatief eenvoudig moet kunnen omtoveren tot een strakke compositie?

Martijn van IJzendoorn analyseerde deze "mooiste partij van de wereldrecordpoging" voor "Damkunst". Over het door Eric aangegeven zetje schrijft hij deze weliswaar te hebben gezien, maar dat hij ten onrechte dacht dat zwart te veel compensatie heeft.

43. 36-31 27x47 44. 33-29 47x24 45. 20x38

Martijn miste niet veel. In plaats van 43. 41-37(?),... kon hier wel 36-31 (27x47) 33-29 (47x24) 20x38 met schijfwinst.