Dank Hanco , voor deze bijdrage die mijn oud-clubgenoot Jan Voormans in herinnering roept.

Jan was als vroeg-twintiger kampioen van Noord Brabant in het schaakspel, waarmee hij de legendarische Louis Stumpers van zijn 30e overwinning afhield. We hebben het dan over het seizoen 1967-1968. De spelers eindigden gelijk maar Voormans won de barrage. Rond die tijd en misschien zelfs wat eerder werd hij intellectueel geprovoceerd door een damspeler van Excelsior die beweerde dat het damspel veel moeilijker is dan het schaakspel. Jan nam de handschoen op en ging ook dammen. Naar eigen zeggen heeft hij het leeuwendeel van zijn damwijsheid ontleend aan het boek “Topprestaties op het dambord” uit 1968, van de toen nog heel jonge Ton Sijbrands.

Gestadig groeide Jan naar een vaste plaats in het eerste team van Excelsior, en rond 1973/74 was hij sterk genoeg om te remiseren met sterke spelers als P.Roozenburg, Drost en Goudt. De partij tegen zijn idool Ton Sijbrands werd een catastrofe en zoals Jan me meer dan 35 jaar later vertelde schaamde hij zich na afloop de damlegende zo slecht partij te hebben gegeven...

Medio jaren 70 gaf hij het actieve damspel op en ging weer intensiever schaken. Ik heb samen met hem deel uitgemaakt van het eerste team van de Eindhovense schaakvereniging wat in het seizoen 1983-1984 kampioen van Nederland werd. Jan heeft ook titels behaald die zijn schaaktalent illustreren zoals FM (FIDE meester), en ICCF IM (internationaal meester correspondentieschaak).

In 1986 heeft hij een korte comeback gemaakt als dammer, eigenlijk alleen door de overtuigingskracht van de heer van den Elzen, en in dat jaar onder meer een gecombineerde dam en schaaksimultaan gegeven tegen regionale clubkampioenen. Een saillant detail is dat hij beter scoorde tegen de schaakkampioenen, dan tegen de damkampioenen ;-)

In 2011 werd het contact met Jan hernieuwd toen hij hoorde dat ik was gaan dammen, en hij aanbood om mij (goedwillend beginner) bij te spijkeren met zijn ervaring. Door zijn enorm enthousiasme tijdens de handvol sessies die we hebben gehouden, kreeg ik het idee dat hij zelf ook weer zin kreeg. In elk geval ging hij weer componeren. Het was een grote schok toen ik eind 2011 het bericht kreeg dat Jan op 67-jarige leeftijd was overleden. Hij werd aangetroffen achter zijn computer waarop hij volgens zijn zus net een mail over dammen aan het beantwoorden was. Jan had onze volgende afspraak een paar weken opgeschort omdat hij zich moe voelde...

Veel damboeken had Jan overigens niet, het boek van Sijbrands en een paar deeltjes openingstheorie van Moser (waarvan hij het gebruik overigens afraadde). Hij was zo trots op zijn remise-partij tegen Piet Roozenburg dat hij het notatiebiljet goed had opgeborgen, zo goed dat het anno 2011 niet meer te vinden was. En ook niet toen zijn huis werd uitgeruimd.