Op de laatste zet kon wit nog remise maken. I.p.v. 71. 46-32?,... 25-20! 
Bijvoorbeeld 39-25 (46-14) en herhaling van zetten.

Een fikse blunder van Jeroen op de 71e zet, want zonder schijf op 25 is het een bekende stand. Zwart kan schijf 18 naar 22 brengen en dan de winst van Scouppe nemen, maar de opstelling van Martijn met de dreiging 4-10 is makkelijker. Mocht zwart in deze stand aan zet zijn, dan neemt hij een tempo met 39-33 waarna de witte dam nergens meer heen kan.

Iets soortgelijks geldt wanneer de zwarte schijf op 17 staat. Ook dan kan zwart winnen volgens de Scouppe-methode, maar de opstelling in het diagram is makkelijker. Mocht zwart aan zet zijn, dan maakt hij een tempo met 1-45 en wederom is de dreiging met 4-10 beslissend.
Dat is de tragiek van Scouppe: het is een prachtige winst, maar je hebt hem bijna nooit nodig. Staat de zwarte schijf nog voor veld 22 dan wint de stand eenvoudig, staat hij voorbij 22, dan wint het niet.

..

Tijdens het DCIJ oudejaarstoernooi maakte Hein Meijer mij attent op dit eindspel. Zwart speelt: 64. ... 11-33 ! Dit is psychologisch gezien een slimme poging. De suggestie is dat wit 13-18 moet verhinderen. Hetgeen, zoals we zullen zien, niet het geval is. 65. (Niet: 20-14 04-09 14x3 33-17) 20-15 26-03 66. 23-05 33-50 67. 05-23 50-45 68. 23-28 03-12 69. 28-32 12-34 70. 32-46 13-19 Z+ Diagram 3, met schijf 20 op 15 komt voor in Strategie der honderd velden, diagram 320.

64. 46-32 26-12 65. 32-37 11-02 66. 37-14 12-01 67. 20-15 02-08 68. 14-28 01-45 69. 28-32 08-12 70. 32-46 12-34  met winnende sleutelstand 71. 25-20 34-12 72. 20-14 12-03 73.14-10 13-19 74. 46x14 03x20 75. 15x24 04x15 Z+  
     

Verhindert inderdaad 66. 20-14 ? 18-23 67. 46x19 04-09 68. 14x03 44-17 69. 03x21 26x24 70. 25-20 24x15 Z+ Maar als zwart de vangstelling met D34, D45 opbouwt, dan heeft wit extra veld 19 om op te spelen. Daarna wint het eindspel niet meer omdat wit de opmars 25-20-14 kan doorzetten, zoals opgemerkt door Eric. De tragiek van Scouppe is ook een valkuil.

Wordt ook besproken in J. P. Barski, Taktiek van het eindspel, Moskou, 1989. (p363). De analyse is van K.W. Kruijswijk, 1952.